Adrian Sinkowski
Adrian Sinkowski (ur. 1984) mieszka z rodziną w Warszawie. Autor książek poetyckich „Raptularz” (2016) i „Atropina” (2018). W latach 2007-2017 redaktor naczelny i współpracownik kwartalnika literackiego „Wyspa”. Otrzymał wyróżnienie w konkursie Dolina Kreatywna (2008). Jest laureatem projektu Połów (2011). Otrzymał też nominacje do Nagrody Literackiej m.st. Warszawy (2017), Nagrody Poetyckiej im. Konstantego Ildefonsa Gałczyńskiego „Orfeusz” (2019), Nagrody Literackiej im. Józefa Mackiewicza (2019), Nagrody im. Cypriana Kamila Norwida (2019) oraz Nagrody Identitas (2023). Debiutował w 2005 roku w „Pograniczach”, od tego czasu gościł na łamach czasopism „Dwutygodnik”, „Kontent”, „Kresy”, „Odra”, „Pismo”, „Twórczość” i „Zeszyty Literackie”.
Wybrane publikacje
Książki:
🔸 Atropina | Biblioteka Toposu | Sopot 2018
🔸 Raptularz | Biblioteka Toposu | Sopot 2016
Antologie:
🔸 Bo oto minęła już zima | Wydawnictwo Pewne | Kielce 2024
🔸 Antologia Wyspy | Biblioteka Analiz | Warszawa 2021 | wybór i redakcja Piotr Dobrołęcki
🔸 wieczór/vespera | Biblioteka Toposu | Sopot 2020 | wybór i redakcja Krzysztof Kuczkowski
🔸 Połów | Biuro Literackie | Wrocław 2012 | wybór i redakcja Roman Honet, Joanna Mueller, Marta Podgórnik
Opinie:
Ten świat wciąga od samego początku. Rzeczowy, realny, a zarazem wychylony ku odczuciom, emocjom, pamięci. O jego niezwykłości decyduje język – odrębny, śmiały, sugestywny, celnie kreślący rysy i detale świata wyobrażonego, a przecież tak realnego, bliskiego, możliwego. Adrian Sinkowski potrafi być niezwykle uważnym, wnikliwym obserwatorem, wydobywającym na światło to, co niewidoczne, ukryte, często anonimowe i – zdawałoby się – bez znaczenia. | Janusz Pasterski, „Fraza” 2023 nr 3
Sinkowski, czerpiąc z kultury naszego świata to, co najlepsze, czyli piękną metaforykę i retoryczność, zadaje pytanie o sens tego czerpania. Dzięki temu jego utwory zwracają się przeciw sobie i atakują swoje własne struktury jak rak, każąc mi powątpiewać we własną istotność, co czyni je tym istotniejszymi. | Marcin Świątkowski, „Kontent” (online) 2022 nr 20-21
Bo nie jest to tom, jakich wiele. To przemyślana i wysublimowana konstrukcja. Historia poezji zna sporo takich przepięknych form, które jednak w powszechnym odczuciu pozostają martwe. Dlaczego ta mimo wszystko żyje, jaki szczególny duch ją ożywia i unosi? Duch konfrontacji tego, co jest, z tym, co było. Napięcie towarzyszące wspomnieniu. Żywa rozmowa z tym, co nieżywe. | Karol Maliszewski, „Akcent” 2019 nr 2